کاشی‌کاری انواع مختلف دارد که عبارتند از:

کاشی کاری معرق

 هنرکاشی سازی معرق و یا کاشی گل و بته که نزد اروپائیان بیشتر شهرت دارد از قرن هفتم هجری به تدریج زینت بخش معماری ایران، به ویژه بناهای مذهبی گردید.

اهمیت کاشی معرق نسبت به انواع دیگر کاشی، زیبایی فوق العاده و درجه استحکام آن است و به همین دلیل پس از گذشت سالیان سال بر روی بناها بر جای می‌ماند.

کاشی کاری معقلی

 در این نوع تزئین معماری اسلامی، از کاشی‌های اصفهان استفاده می‌شود تلفیق آجر و کاشی که عموما با حرکت زیبای شطرنجی شکل می‌گیرد و ارزش ویژه‌ای به معماری دوره اسلامی ایران بخشیده است.

کاشی کاری هفت رنگ‌ 

دراین نوع از کاشی کاری خشت‌های کاشی در اندازه‌های منظم‌طبق سلیقه هنرمند کاشی کار و به اقتضای فضای مورد نظر کنار هم چیده می‌شوند و طرح مورد نظر اعم از نقاشی‌های سنتی -اسلامی و رسم الخط‌های هنری و مذهبی روی آن‌ها با ذغال به عنوان طرح اولیه کشیده می‌شود و سپس با رنگ‌های مخصوص لعاب رنگ آمیزی و نقاشی تکمیل می‌شود ودر نهایت به کوره می‌روند.

کاشی کاری مقرنس 

مقرنس کاری یکی از عناصر مهم تزئینی معماری است که در دنیا ساختن بناها به شکل طبقاتی که روی هم ساخته شده برای آرایش دادن ساختمان‌ها و یا برای آنکه به تدریج از یک شکل هندسی به شکل هندسی دیگری تبدیل می‌شود.

کاشی کاری مشبک 

این نوع کاشی‌ها برای ایجاد طرح‌های پیچیده کنار یکدیگر چیده شده و از آن‌ها برای تزئین محراب استفاده می‌شده است همچنین کاشی مشبک به عنوان پنجره در دیوارهای مشرف استفاده می‌شده است که هم نور لازم را به داخل اتاق می‌رسانده و هم از اشراف خانه به بیرون جلوگیری می‌کرده است. مقبره جعفر اصفهانی، بقعه‌ی شیخ صفی الدین اردبیلی و مسجد شیخ لطف الله اصفهان از زیباترین کاشی‌های مشبک کاری شده است.

هنر کاشی کاری در سرزمین ایران کهن از قدمتی طولانی برخوردار است. ازنظر باستان شناسان، کاشی از لحاظ تاریخی پنجمین شیوه بنیادی در تزئینات ساختمان های سنتی به شمار می رود. این صنعت که در نتیجه مهارت، ذوق و سلیقه کاشی ساز با کاربرد و ترکیب رنگ های گوناگون و یا در کنار هم قرار دادن قطعات ریزی از سنگ های رنگین به اشکالی متفاوت و موزون از تزئینات حاصل شده است، دارای سیر تکوینی در معماری ایرانی است که موجب پایدار شدن گونه بندی های مختلفی از لحاظ تاریخی، فرمی و ساختاری شده است. تاریخچه تولید کاشی در ایران به هزاران سال قبل مربوط می شود و تقریباً با ساخت کاشی هم زمان بوده است. از کاشی و سفال برای بهداشت و پاکیزگی و البته زیبایی از زمان قدیم استفاده می کردند و در ایران نیز معمول بوده است. در عصر ساسانیان هنر و صنعت دوره هخامنشیان مانند سایر رشته های هنری ادامه پیدا کرد و ساخت کاشی های هم زمان هخامنشیان با همان شیوه و با لعاب ضخیم تر رایج گردید.